Ruim twee jaar ga ik nu voor in kerkdiensten van de PKN, met name bij gemeenten die behoren tot de midden-orthodoxie of de confessionele richting. Uitzonderingen daargelaten , zijn er meestal weinig tot geen kinderen en jongeren. Het ‘praatje voor de kinderen’ gaat, hoe spijtig ook, vaak niet door. En die paar jongeren die in plaats van een klassieke liturgie opteren voor een eigentijdse variant, hebben te weinig stem en invloed om dat nog te kunnen realiseren.

Door Johan Mulder

Ouderen die elkaar vaak goed kennen, vormen binnen de kerk de bekende ‘hechte groep’, die hangt aan de vertrouwde liturgie en daarbij behorende liederen uit het Oude of Nieuwe Liedboek. Hun wens om meer jongeren bij de kerk te betrekken ten spijt, lijkt er binnen de kerken nog niet heel veel te gebeuren om jongeren daadwerkelijk te interesseren.

Soms denk ik wel eens: stel dat jongeren en masse weer ter kerke zouden gaan, dan doet dat zonder meer een beroep op de inschikkelijkheid van de ouderen. Kunnen ze het nog opbrengen om veranderingen te accepteren omwille van de jongeren? Zijn ze daarvoor niet teveel gehecht geraakt aan hun gewoontes en hun traditie?

En blijft alles bij het oude, dan zijn over een aantal jaren de meeste van de dan nog levende kerkgangers te oud om nog te komen. Veel van de ca. 1.800 van de kerkgebouwen van de PKN zullen dan niet langer open kunnen blijven.

Aan de jongeren dus het woord als het gaat om de toekomst van de kerk. Hoe die toekomst eruit zal gaan zien, blijft voor de meesten van ons een vraag. Vooral omdat jongeren binnen de kerk steeds meer tot een zeldzame soort gaan behoren. Jongeren, vertel ons: Hoe zou volgens jullie de kerk van de toekomst eruit moeten zien?